Oto moja interpretacja.
Pan Bóg stworzył Adama i umieścił go w pięknym raju, pełnym zwierząt, i roślin. Pan dobrze wiedział, co robi zakazując pierwszemu człowiekowi spożywania owocu z wskazanych drzew: z drzewa dobrego i złego oraz z drzewa żywota. Zakaz ten, oczywiście najdoskonalej przemyślany przez Stwórcę, miał spowodować pierwszy krok w doskonaleniu człowieka, pierwszy proces myślowy u człowieka. Bo cóż może być lepszego niż zakaz, po którym natychmiast pojawia się pytanie:, dlaczego?
Zagadką (oczywiście pozorną dla Wszechwiedzącego) było tylko to, które drzewo skusi Adama. Oczywiście Adam sam nie był w stanie jeszcze formułować żadnych pytań bo umysł jego był jak umysł niemowlęcia. Ale tu rolę istotną odegrał wąż, kusiciel. Wszechmocny nie mógł przewidzieć gdzie, ten śliski, skryty wąż skusi Adama, więc czekał i obserwował.
Otóż to pytanie, “Dlaczego?" - usłyszał Adam w momencie gdy Stwórca, palcem pokazywał Adamowi drzewo dobra i zła i zakazywał spożywanie. Na drzewie dobra i zła ukryty był wąż i syknął Adamowi: "Dlaszszszego?"
Niestety umysł Adama był zupełnie pusty, wiele szarych obszarów, które służą myśleniu nie zostały jeszcze pobudzone. Zrozumienie szszszeptu "dlaszszszego?" nie było Adamowi jeszcze dane. Owe pobudzenie do rozumienia, zajęło by Adamowi (zgodnie z pewną teorią
) wiele tysięcy, jeśli nie setek tysięcy lat gdyby nie przemyślność Stwórcy.Nie rozumiejąc zakazu jeszcze a bojąc się jednak Pana Boga Adam po cichu krążył wkoło wspomnianego drzewa, ale posłuszny, owocu nie zerwał.
Owoce były piękne, i powoli dojrzewały.
Zdarzyło się jednak w tym mniej więcej czasie, że Adam poszedł w inny, odległy koniec ogrodu, aby nazywać wszystkie zwierzęta i ptaki bo Pan lekko go szturchnął go w ramię przypominając, że dał mu również nakaż nazwania chodzących po raju istot.
Tam, dość daleko od 'drzew' nazywając bardzo wolno wszelkie istoty, Adam pozostał przez spory kawałek czasu. Jak już istoty wszystkie nazwał (bezmyślnie, to fakt) przypomniał sobie o drzewie i natychmiast pobiegł z powrotem do - jak my dziś wiemy a Adam wtedy jeszcze nie wiedział - sadu rajowego.
Zmęczył się biedaczek biegiem i bardzo zapragnął. Problem w tym był jednak, że źródło było w jeszcze innym końcu raju a Adamowi nie chciało się (to kolejne stadium w rozwoju człowieka) iść do źródła.
Podszedł do zakazanego drzewa, ten nasz spragniony praprzodek i zobaczył, że wszystkie owoce znikły. Bardzo głęboko zastanowił się na tym zniknięciem, ale swym słabiutkim umysłem nie wymyślił nic. Stałby tam Adam pewnie długo gdyby nie zerknął na ziemię pod drzewem. Tam rozwalony, brzuchem do góry leżał dziwnie kołyszący się wąż i syczał w półśnie: dlaszszszego?, dlaszszszego?... Zauważył był tam Adam, obok węża wiele leżących owoców - zakazanych owoców.
Patrzył na nie, patrzył i nagle zdał sobie sprawę, że Stwórca zakazał spożywania 'z drzewa’, czyli - pojawiła się pierwsza iskierka intelektu u Adama
- Owoce leżące na ziemi nie są już na drzewie więc mogę tych zjeść...
Podszedł, podniósł jeden owoc, jakiś taki miękkawy i niemiło pachnący i ugryzł go. Smak tego owocu był Adamowi całkowicie obcy jak też niezbyt był miły. Owoc był trochę cierpki, bardzo soczysty, i nie było w nim śladu tego cudownego smaku, który Adam poznał był i bardzo polubił jedząc: np. dojrzałe banany.
Był Adam jednak bardzo zmęczony i spragniony i pomimo niezbyt wybornego smaku najadł się tych zebranych owoców zaspokajając głód i pragnienie... Chciał iść Adam do źródła tedy aby popić wodą ale zaczęło się z nim dziać coś dziwnego. Stopniowo coraz trudniej było mu się utrzymać na nogach, raj zaczął jakoś tak się chwiać, wydawało mu się, że raj podwoił się wokół niego... Definitywnie na ziemi leżały dwa węże...
Po jakimś czasie Adam poczuł się wyjątkowo zmęczony, najpierw usiadł pod zakazanym drzewem, oparł głowę (Pan nie zabraniał) i wkrótce zasnął.
Adam urżnął się jak pszczoła.
Co się działo w czasie snu Adama wiemy wszyscy dokładnie. Stwórca wiedział, że Adam się trochę nudzi i wymyślił, że wykombinuje mu kompana ale "nie chciało się" (Adamowe poczucie 'nie chcenia' to właśnie jeden z aspektów podobieństwa człowieka do Boga) Panu Bogu szukać gliny, lepić, formować i tchać itd. więc w czasie snu Adama, spowodowanego alkoholem sfermentowanych owoców (pierwsza anestezja!), wyjął Adamowi żebro i zrobił z tego żebra kobietę.
Tu czytelnicy natychmiast powinni zauważyć jak mieszane! mogą być skutki nadużywania trunków. Ów pierwszy alkohol, którym Adam się upoił, fermentował z owoców drzewa Doba i Zła - takie będą skutki Adamowego postępku - mieszane.
Adam, słysząc przez słabnący sen jakieś mlaskanie rozbudził się, rozejrzał i zobaczył owo przepiękne nowe stworzenie, kobietę, która zajadała lezące, sfermentowane owoce. Myślał Adam, że śni. Kobieta była piękna, zgrabna no i oczywiście naga. Sfermentowany sok spływał jej po pięknej brodzie, na jędrne piersi (kropelki soku wisiały na zdrowych, różowych sutkach), po brzuchu i niżej.
Adamowi dech zaparło. Nagle zdał sobie sprawę, że rozumie wszystko, że myśli jak dorosły... Otóż to alkohol spowodował, że połączone zostały najprzeróżniejsze miejsca w mózgu Adama - Adam pozyskał intelekt!
Oczywiście najpierwszą, jasną myślą Adama, bo był jeszcze pod wpływem, było wyjaśnienie bardzo dziwnego, przedtem nie obserwowanego zjawiska i niepohamowanego uczucia. Zjawiskiem było pojawienie się poniżej brzucha Adama dziwnie sterczącego, gorącego w dotyku i pulsującego wyrostka. Coś niemożliwego i niezrozumiale ciągnęło (tak jakby to ten wyrostek) Adama w kierunku kobiety. Kobieta widząc jakiś ruch obok siebie zwróciła głowę w kierunku zamieszania i pierwszą rzeczą jaką zauważyła był ten czerwony wyrostek. Kobieta też już lekko chwiała się na nogach po zjedzeniu sporej ilości owoców.
Oboje byli nadzy, oboje byli na rauszu, oboje byli ciekawi i oboje zaczęli już trochę myśleć... Nagle jednak stało się coś, co można by nazwać pierwszą utratą zdrowego rozsądku. Oboje bezmyślnie, popychani jakąś potężna siłą, zaczęli biec ku sobie. Po sekundzie Kobieta, starając się zatrzymać przed Adamem, aby nie złamać Adamowi tego fascynującego wyrostka poślizgnęła się na owocach i upadła na plecy. Adam biegnąc, potknął się o zwiniętego węża i padł na leżącą kobietę.
Reszta jest historią, która powtarza się do dziś. Po drinku i mężczyznom i kobietom odejmuje rozum i robią różne, mieszane, dobre i złe rzeczy.
Jules
