Podejście pierwsze: chłodnica spiralna zasilana dundrem po procesie podgrzewająca kolejny wsad - problemy z ustaleniem optymalnych przepływów, aby nastaw się nie gotował w spirali, a dunder był maksymalnie wykorzystany - temperatura do kolejnego wsadu wzrosła z 12 do ponad 30 stopni.
Podejście drugie: woda powracająca ze skraplacza zasila skraplacz umieszczony w kolejnym nastawie - problem po przekroczeniu pewnej temperatury podgrzewany nastaw zaczyna intensywnie parować co może generować straty - temperatura kolejnego wsadu wzrosła z 12 do 45 stopni.
Podejście 3: dodatkowy zbiornik na kolejny wsad z zamontowaną na dnie rurką karbowaną - rurką w trakcie procesu przepływa woda powracająca ze skraplacza, a po procesie przepuszczany jest dunder: Wynik próby 3: kolejny wsad podgrzany od 12 do 55, skrócenie czasu rozgrzewania o ponad połowę(co przekłada się na zmniejszenie o zużycia energii). Problem parowania został rozwiązany poprzez założenie dekielka z rurką fermentacyjną.
Zbiornik ten będzie wykorzystywany przy kolejnych nastawach. W przypadku surówki do rozcieńczania używam wody pobranej ze skraplacza(w moim przypadku temperatura ponad 60 stopni) - problem parowania rozwiązany podobnie jak w przypadku nastawu.
Dodatkowo w okresie zimowy ze względu na niską temperaturę w piwnicy dunder po procesie po "zabeczkowaniu" służył jako źródło ciepła w pomieszczeniu z fermentatorami - podniesienie temperatury w pomieszczeniu od 2 do nawet 6 stopni(co w przypadku niektórych drożdży było dość istotne).
Jeżeli macie jakieś własne patenty to zapraszam do dyskusji.
P.S. Szczególne podziękowania dla użytkownika Spiryt za rurkę karbowaną
.
