Witam.
Siedziałem dziś cały dzień nad aparaturą, Zgodnie z sugestiami kolegów zmieniłem:
a) Odcinek za kolankiem równy długości wyjścia z kolumny (łącznie z zaworem). U mnie jest to 20 cm.
b) Przespawałem gniazdo wejścia termometru bo był za blisko.
c) W celach doświadczalnych założyłem dodatkowe gniazda termometrów, aby dokładnie zmonitorować proces, według schematu:
Całość po złożeniu wygląda miej więcej tak:
Oczywiście nie jest to dopieszczone – na razie próbujemy co to będzie.
Tutaj już muszę przeprosić i prosić o wybaczenie od kilku kolegów za moje podejście do tego rozwiązania. Okazało się że nie jest takie złe – posiada kilka istotnych plusów, ale są i minusy. Jednak po kolei.
Muszę zaznaczyć iż z tego wsadu już wcześniej uzyskałem około 2 litrów testując inną kolumnę.
Nagrzałem wsad i od tego czasu zacząłem robić pomiary:
Reszta szta parametrów:
a) Temperatura otoczenia + 15,5 stopnia (robiłem w garażu w domu, nie chciała mi się siedzieć w warsztacie).
b) Wsad 45 litrów
c) Podane grzanie 1,5 kW – elektryczne.
d) Wyjście destylatu około 4 litrów – moc 93%. Odzysk z wsadu OK., łącznie zużywając około 11 kg cukru uzyskałem niecałe 6 litrów 94%
e) Temperatura wyjściowa destylatu z chłodnicy końcowej – 8,7 stopnia !!!!!!,
f) Zużycie wody chłodzącej około 27 litrów na 1 godzinę,
g) Czas podgrzania 45 litrów wsadu: 42 minuty, Czas stabilizacji 30 min, czas procesu 3 godziny 55 minut. Całość 5 godziny 15 minut.
Proces:
Jak widać pomiary wszystkich termometrów robiłem co 5 minut, najbardziej interesowała mnie optymalne umiejscowienie termometru, patrząc na wykres z nałożonymi temperaturami dochodzę do wniosku że jednak temperatura pobierana z kolumny, nad wypełnieniem, zachowywała się najbardziej stabilnie i przewidywalnie.( TEMP „A” )
Wnioski: zakres pracy – odbiór najlepszego destylatu – w granicach TEMPERATURA STABILIZACJI + 0,5 stopnia.
W moim przypadku był to przedział – 77,5 – 78,0 stopni. Należy tutaj zwrócić uwagę iż wszystkie punkty pomiaru zachowywały taką samą dynamikę zmian – różnice w pomiarach są podyktowane samymi błędami termometrów ich bezwładnością itd.
Po przekroczeniu tej bariery – wszystkie parametry zaczęły lecieć na łeb. Trzeba było PRZYKRĘCIĆ zawór do 50% (myślę że przykręciłem za dużo i za późno), ale następny „pik” temperaturowy dobrze określiłem i w odpowiednim momencie przykręciłem zawór do 30% otwarty, nie tracąc ani trochę maksymalnego stężenia 95%.
Temperatura wejścia (temeperatura gazów wchodzących do kolumny). Zaczęła się dosyć wysoko bo od 91,5 stopnia, ale dlatego że wcześniej „wydobyłem” z wsadu już prawie 2 litry destylatu. Zadowolony jestem że ze stabilizacją „dojechałem” do 98,4 stopnia – straty nieduże – do przyjęcia.
Podsumowanie:
System BARDZO mnie POZYTYWNIE ZASKOCZYŁ, nie dawałem mu tak wielkich szans dlatego na stronę:
POZYTYWY – zaliczam:
a) Łatwość sterowania,
b) Przewidywalność temperatur,
c) Bardzo równomierna i miarowa praca (zachowanie temperatur)
Jednak są i MINUSY – według mnie:
a) Słaba wydajność (średnia około 1 litra na godzinę), a co za tym idzie dłuższy czas procesu
b) Identyczne zachowanie jak samej kolumny LM (moja kolumna do temperatury wejścia około 95 stopni też się nie reguluje – dopiero właśnie później trzeba regulować zawór iglicowy)
c) Wyższe koszty budowy,
d) Wysokość całkowita kolumny około 240 cm.
Kolumna LM/VM w stosunku do samej LM nie wiele się różni pod względem osiągniętego rezultatu. Same rozwiązanie LM/VM pociąga mnie tylko pod jednym kierunkiem – można tutaj myśleć o pełnej automatyce i rozwiązania są w zasięgu naszych rąk ( i portfeli).
Cezary
)
'10/10'
Stań z podniesioną przyłbicą i pokaż, że nie piszesz o czymś li tylko teoretycznie. Pochwal się sprzętem na jakim pracujesz i opisz go trochę dokładniej (ta zamiana głowicy lub kolumny w trakcie procesu to istne kuriozum